نشد از سعی تمکین وحشتی آسودگی رامم

تپیدنها چو بسمل ریخت آخر رنگ آرامم

حصاری دارم از گمگشتگی در عالم وحشت

نگردد سنگسار شهرت از نقش نگین نامم

چه سازم با هجوم آبله غیر از زمینگیری

دل خون بسته ای پامال می گردد به هرگامم

خط پرگار دارد ریشهٔ تخم کمال اینجا

مبادا پختگی گردد دلیل فطرت خامم

درین گلشن بهار حیرتم آیینه ها دارد

اگر طایر شوم طاووسم و، ور نخل ، بادامم

ز قید من علایق آب در غربال می باشد

رهایی محضری دارد به مهر حلقهٔ دامم

جنون دارد ز مغز استخوانم شعله انگیزی

به طوف سوختن هم کسوت شمع است احرامم

خجالت می کشم ازشوخی اظهارمخموری

ندارم باده تا بال صدایی ترکند جامم

جنون ساز نقط کردم فغانها صرف خط کردم

ولی از سستی طالع کسی نشنید پیغامم

به هر واماندگی ناچار می باید ز خود رفتن

تحیر می شمارد در دل مو گهرگامم

سراغ تیره بختی هم نمی یابم به آسانی

بسوزم خوبش را چون شمع تا روشن شود شامم

ز بس بار خجالت می کشم از زندگی بیدل

نگین در خود فرو رفته ست از سنگینی نامم